Twee kunstenaars-biografieën

De andere publicatie, over Emil Epple, is van de hand van Marjet van de Weerd. De beeldhouwer Epple (1877-1948) was een generatiegenoot van Schelfhout, maar wel met geheel andere artistieke overtuigingen, technieken en inspiratie. Terwijl Schelfhout een overtuigde modernist was die aansluiting zocht bij het Franse modernisme van het begin van de twintigste eeuw, werd Epple opgeleid in de klassieke traditie. Illustratief is dat in de jaren dat Schelfhout het moderne licht zag in Parijs, Epple zich in Rome laafde aan de hoogtepunten van de klassieke beeldhouwkunst (1900-1908). Daarmee zijn hun posities ten opzichte van elkaar meteen bepaald.

Epple werd geboren te Stuttgart en zou eerst dominee worden. Hij koos echter voor het kunstenaarschap en bezocht de kunstacademies van Stuttgart en München. Hij ontwikkelde zich tot een beeldhouwer in de klassieke traditie en vestigde zich na zijn lange verblijf in Rome in 1908 als zelfstandig kunstenaar in München. Epple bracht het met name in Zuid-Duitsland tot een redelijke bekendheid en dankzij omvangrijke opdrachten van rijke fabrikanten ook tot een behoorlijke persoonlijke voorspoed. De Eerste Wereldoorlog bracht daar verandering in; Epple vocht op het slagveld van Noord-Frankrijk en raakte daarbij licht gewond. De scheiding van zijn vrouw in 1918 bracht hem in financiële problemen. In 1919 pakte hij zijn kunstpraktijk weer op en maakte diverse monumenten voor in de openbare ruimte. Zijn beelden vonden volop kopers en ook verwierf hij belangrijke opdrachten. Stilistisch nam Epple nu enige afstand van de zuivere klassieke traditie en hanteerde hij voortaan een wat strakkere, modernere stijl. Zijn kunstpraktijk reikte in deze jaren ook tot in Nederland, vooral omdat hij in 1921 voor de tweede keer trouwde met een Nederlandse vrouw en aldus een behoorlijk Nederlands netwerk had.

Om niet geheel opgehelderde redenen werd hij door het Naziregime gedwongen om Duitsland te verlaten en in 1936 vestigden Epple en zijn vrouw en dochter zich permanent in Nederland (Zandvoort en Den Haag). Mede door de crisisjaren, zijn wat gedateerde stijl en problemen bij het veranderen van zijn nationaliteit, ging het opbouwen van een levensvatbare kunstpraktijk hem als Exilkünstler erg moeilijk af. Hij kreeg nauwelijks opdrachten. In 1938 had hij een tentoonstelling in Kunstzaal Kleykamp in Den Haag. Pas in 1947 werd hij officieel Nederlander. Eén jaar later stierf hij in Den Haag waarna Epple verder in de vergetelheid raakte.