Ja meneer

De verhalen van de personages in De straat laten echter een andere realiteit zien. Zoals de zwarte rokkenjager, die Lutie ontmoet in een nachtclub. Hij kijkt vol wrok terug op zijn baan als slaapwagonbediende: ‘“Ja, meneer” zeggen tegen iedere blanke hufter die de prijs van een pullmankaartje kon betalen.’ [2] De witte lerares van Bub gruwelt van de kinderen in haar klas en ziet het als een hopeloze opgave hen iets bij te brengen. Lutie voelt een sprankje hoop als zij als zangeres mag optreden in een nachtclub, maar in de pauze hoort ze dat ze geen gage krijgt omdat ze eerst ervaring moet opdoen: ‘Dit was erger dan terug bij af zijn, omdat ze de groei van een rooskleurig optimisme over een stralende toekomst niet had kunnen voorkomen.’ [3]

Petry beschrijft op indringende wijze de armoede in de wijk en laat de personages over hun leven nadenken. In alle ontmoetingen en gedachten zit een raciale laag, soms aan de oppervlakte in expliciete opmerkingen, vaak diep verstopt, maar altijd onmiskenbaar aanwezig. Zelfs het afrekenen bij de slager heeft voor Lutie een raciale ondertoon: ‘Ze nam het wisselgeld nooit direct van hem aan en terwijl hij het voor haar neertelde, vroeg ze zich af waarom niet. (...) Omdat hij blank was en ze een gevoel van macht ervoer als ze hem tot die kleine extra inspanning dwong om het op de toonbank te leggen?’ [4]

Zelf groeide Ann Petry op in een witte gemeenschap in Connecticut, waar haar vader apotheker was. Net als haar vader volgde ze een opleiding aan de College of Pharmacy. Nadat ze met haar man in New York ging wonen, koos ze voor een schrijvend bestaan. Daarnaast werkte ze in Harlem als vrijwilliger bij de naschoolse opvang. Wat zij daar zag aan armoede en criminaliteit komt terug in De straat.