Met zijn film Blitz lijkt McQueen echter tegelijkertijd tegen dit soort mythevorming in te willen gaan. De scène van het Café de Paris toont wel gezamenlijke betrokkenheid, maar vooral in de vorm van slachtofferschap. Bovendien is deze scène ingeklemd in een sequentie over hoe een dievenbende op zoek gaat naar waardevolle spullen in gebombardeerde gebouwen: een fenomeen dat in die tijd zeker voorkwam en het beeld van een samenkomende Britse gemeenschap duidelijk ondermijnt.

Datzelfde geldt voor de vele uitingen van racisme die hoofdpersonage George tegenkomt op zijn pad. In hoeverre was er sprake van een gevoel van gemeenschappelijkheid als een deel van de samenleving op basis van huidskleur werd buitengesloten, lijkt de vraag die McQueen wil opwerpen. De mate waarin de film dit thema benadrukt, wekt sowieso de suggestie dat de regisseur het beeld van de Britse samenleving in oorlogstijd voor eens en altijd wil corrigeren. Doorgaans domineert daarin immers toch heel sterk een wit perspectief.

Soms krijg je de indruk dat McQueen het Blitz spirit-narratief niet helemaal onderuit wil halen, maar er misschien juist op uit is om de zwarte gemeenschap er een plek in te geven. Exemplarisch is een scène waarin George wordt opgevangen door een oorspronkelijk uit Nigeria afkomstige burgerhulpverlener. Ondanks het racisme dat ook deze Ife tijdens zijn werk tegenkomt, zet hij zich volledig in voor de Britse samenleving. Zijn heldenstatus wordt bevestigd als blijkt dat hij bij het redden van een oude vrouw is omgekomen: ‘hij aarzelde geen moment’.

Toch lijkt McQueen zich met Blitz vooral ook te willen verzetten tegen de bestaande mythen. Dat blijkt al meteen uit de openingsscène, die niet het heroïsch succes toont van brandweerlieden, maar vooral hun kwetsbaarheid en kans op overlijden als gevolg van een kleine fout. Ook de evacuatie is bij McQueen geen optimistisch verhaal over kinderen die liefdevol werden opgevangen door, zich voor het collectief inzettende, burgers op het platteland. De regisseur toont uitsluitend het verdriet en gevoel van verlies dat met het uit elkaar trekken van gezinnen gepaard ging.

Kanttekeningen plaatst hij ook bij de rol van vrouwen in de Tweede Wereldoorlog. Opvallend is, bijvoorbeeld, het contrast dat de regisseur oproept met propagandaposters die het belang van vrouwen in oorlogstijd onderstreepten en het moreel moesten verhogen. Is het toeval dat de moeder van George in een scène in de munitiefabriek een visuele parallel vormt met een iconisch geworden Amerikaanse propagandaposter? Waar de poster een strijdlustige vrouw toont, zien we in Blitz vooral een moeder die treurt om het verlies van haar kind. Het is niet dat de film alle vrouwen direct weer als kwetsbare moeders neerzet, maar het beeld van de propagandaposters van de vrolijke en sterke vrouw die zich zonder zorgen inzet voor land en natie wordt wel genuanceerd. Die strijdlust en solidariteit – onderling en met de natie – is er dan weer wel wanneer (vrouwelijke) collega’s protesteren tegen het gebrek aan schuilplaatsen voor luchtbombardementen, waarmee McQueen opnieuw het idee van een algehele Blitz spirit ter discussie stelt. Er waren tijdens de oorlog immers ook problemen, die resulteerden in kritiek op de overheid.

Ook tijdens de Tweede Wereldoorlog was de Britse samenleving niet eenvormig, zo wil Steve McQueen met Blitz laten zien. Daarmee lijkt hij de mythe van de Blitz spirit te willen bekritiseren, maar tegelijkertijd weet hij ook niet helemaal te ontkomen aan de iconische en romantische kenmerken van dit geschiedbeeld. Het is bovendien jammer dat alle tegendraadse perspectieven net wat te toevallig samenkomen in twee dagen uit het leven van hoofdpersoon George. Daarmee voelt het personage bij tijd en wijle niet aan als een figuur dat echt zou kunnen hebben bestaan, maar vooral als een middel om het plot verder te helpen en de boodschap van de regisseur over te brengen. Ook sommige andere personages doen wat karikaturaal aan. Een beter inzicht in de historische werkelijkheid heeft een film als deze daarmee niet echt te bieden. Het is dan ook vooral een mooi startpunt om het narratief van de Blitz spirit ter discussie te stellen voor een breder publiek.